Kendini Giyen Cümle

Bugün bir cümle giydim — ama kimse fark etmedi.
Harfleri omzuma oturdu, anlamı içime sindi.
Aynaya baktım, kelimeler üzerimdeydi;
çünkü bazı cümleler, yalnızca okunmaz — yaşanır.

Düşünce bir kumaş gibi dokundu bana.
Her kelime bir dikişti, her sessizlik bir ilmek.
Cümle beni örttü, ama saklamadı;
çünkü yazmak, kendini giyme biçimidir.

Bugün bir kelimeyle yürüdüm — adım değil, anlamdı.
Cümle beni taşıdı, ben onu giydim.
Tenim değil, kimliğim konuştu;
ve ben, o konuşmada kendimi duydum.

Yazmak bir ifade değil — bir bedenlenmedir.
Çünkü bazen en derin anlatı,
kendini giyen bir cümlede saklıdır;
ve ben, o cümlede çıplak kaldım.

"Cümle, düşüncenin bedenle kurduğu en dürüst temastır."
— Tene Kuşanan Bilinç / Bölüm 4