Arınma, şiirde bir sessizlik biçimidir. Kelimeler, yüklerinden sıyrılır; yalnızca öz kalır. Beyaz, burada bir renk değil; bir başlangıçtır. Şiir, bu başlangıcı sessizce kurar.
Benlik, kelimelerle değil; kelimelerin sustuğu yerde doğar. Şair, anlatmaz; bırakır. Okur, cümleye değil; cümlenin bıraktığı boşluğa tutunur. Arınma, anlatının değil, anlatısızlığın içinden yükselir.
Gerçeküstü anlatı, benliği yeniden kurmak için dili çözer. Her kelime, bir iz; her boşluk, bir çağrıdır. Şiir, bu çağrıyı duyurmaz; hissettirir. Çünkü bazı dizeler, benliği anlatmaz — benliği çağırır.
Beyazlar içinde doğan benlik, anlatının değil, sezginin eseridir. Şiir, bu sezgiyi kelimeyle değil; ışıkla kurar. Ve okur, o ışıkta kendi benliğini bulur. Çünkü bazı metinler, okunmaz — yaşanır.
"Benlik, kelimenin değil; sessizliğin içinden doğar."
— Murat Apay
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder