Zaman, şiirde bir ölçü değil; bir bekleyiştir. Kelimeler bazen durur, susar, geri çekilir. O anlarda şiir, anlatmaz — bekler. Çünkü bazı anlamlar, yalnızca sessizlikte şekil alır.
Bekleyiş, anlatının en sessiz ritmidir. Şair, kelimeyi değil; kelimenin gelmesini bekler. Okur, cümleye değil; cümlenin eksikliğine tutunur. Zaman burada ilerlemez; derinleşir.
Gerçeküstü anlatı, zamanla değil, zamanın durduğu anla konuşur. Bir trenin gelmemesi, bir cümlenin tamamlanmaması, bir defterin açılmaması… Hepsi şiirin içsel ritmidir. Çünkü şiir, bazen sadece bekleyerek anlatır.
Kelimelerin sustuğu an, anlatının en yoğun hâlidir. Şiir, bu yoğunluğu boşlukla kurar. Ve okur, o boşlukta kendi zamanını bulur. Çünkü bazı dizeler, zamanın kendisidir.
"Bekleyiş, şiirin en sessiz cümlesidir."
— Murat Apay
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder