Bugün bir cümle giydim — yalnızlıkla dikilmişti.
Dikişleri sessiz, kumaşı düşüncedendi.
Üzerime tam oturdu;
çünkü yalnızlık, beden değil anlam ister.
Kelimeler sustu — ama ben duydum.
Her harf bir boşluktu,
ve ben o boşlukta yürüdüm;
çünkü yalnızlık, bir cümlede yürümeyi bilir.
Bugün bir giysi çıkardım — ama çıplak kalmadım.
Çünkü kelimeler hâlâ üzerimdeydi.
Yalnızlık beni giydi belki;
ya da ben onu bir cümlede sakladım.
Yazmak bir örtü değil — bir soyunma biçimidir.
Çünkü bazen en derin yakınlık,
bir cümlede yalnız kalabilmektir;
ve ben, o cümlede kendimi giydim.
"Yalnızlık, kelimenin tenle kurduğu en mahrem bağdır."
— Tene Kuşanan Bilinç / Bölüm 2
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder