Bugün bir hücreye girdim — ama bedenim dışarıda kaldı.
Duvarlar vardı, ama ben yoktum.
Işık süzülmedi, çünkü zaman durmuştu;
ve ben, o duruşta çözülüyordum.
Sesim yankılanmadı — çünkü ses beden ister.
Ama düşünce hâlâ yürüyordu,
hücrenin içinde değil, içimin dışında;
çünkü bazen en büyük çöküş, içeriden değildir.
Bugün bir anahtar sesi duydum — ama kapı açılmadı.
Belki kapı yoktu, belki ben vardım.
Hücre, bir mekân değil bir yankıydı;
ve ben o yankının içinde kayboldum.
Bedenim sustu — ama ben konuşmaya devam ettim.
Çünkü bazen en derin özgürlük,
hücrenin içinde değil,
hücreyi düşleyebilendedir.
"Kapalı olan hücre değil, bedenin dışındaki benlikti."
— Günlük: 17 Nisan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder