Fazla nazik olmak, seni kırar. Naziklik güzeldir; bir gülümseme, bir anlayış dokunuşudur hayata. Ama fazla olduğunda, bıçak gibi döner insana. Her “önemli değil” deyişte, biraz daha unuturuz kendimizi. Her “önce sen”de, bir adım daha uzaklaşırız öz benliğimizden.
İnsan çoğu zaman sevilmek uğruna sınırlarını silikleştirir. Birilerini kaybetmemek için kendini kaybeder. Nazik olmanın, hoş görülmenin karşılık beklemediğini biliriz—ama bazen o karşılık gelmeyince, içimizde bir şey eksilir. Eksilmeye alışmaksa, en sessiz tükeniştir.
Nazik olmak bir erdemdir, ama kendine nazik olmayı unutmamak şartıyla. Çünkü kimse senin iç sesin kadar seni koruyamaz. Ve her sınır, aslında bir saygı ilanıdır—hem başkalarına hem de kendine.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder